പെയ്തുതോരാത്ത മഴ

ചാഞ്ഞും ചരിഞ്ഞും,
മറന്നു പോകാത്തൊ-
രോര്‍മ്മയില്‍ മാത്രം,
പെയ്തുതോരാത്തൊരു മഴ.

ആ ഒരോര്‍മ്മമാത്രം
ചുരുള്‍ നിവര്‍ത്തിക്കുടഞ്ഞ്
കണ്മുന്നില്‍ വിരിച്ചിടുന്നു.

കണ്ണുചിമ്മിയൊന്ന്
തൊട്ടു നോക്കുന്നു.

തോരാത്തൊരൂത്തലില്‍ കാട്ടി
നനച്ചെടുക്കുന്നു.

നരച്ചിടം ചായം തൊട്ട്
മിനുക്കിയെടുക്കുന്നു.

ചുരുട്ടി വയ്ക്കുന്നു.

വീണ്ടും
അതേ മഴ!





--
ഹേമയ്ക്ക്, ഹേമയുടെ ‘ലയം’ വായിച്ചപ്പോള്‍ തോന്നിയത്.